Op Schiphol werden we opgewacht door mijn vader en Tiny. Dat was een fijn welkom! Toen met z'n allen op naar de Julianaweg, en wat bleek, het hele huis was versierd en Lisan, Boubacar en Mauk (vriendjes van Niels) wachtten ons in huis op. Dat was echt een hele leuke verrassing. Vervolgens om 3 uur kwamen veel vriendjes langs om Niels en Lucas weer te zien. Bleek dat veel vriendjes al de hele week uitzagen naar onze terugkomst. We hebben echt een super welkom ontvangst gehad en de kids genoten er ook van. 's Avonds natuurlijk lekker aan de patat met frikadel (speciaal) en kroketten. Heerlijk. En fijn om hier weer te kunnen fietsen en veel kinderen op straat te zien (spelen). Effe anders dan in Amerika.
We kijken terug op een fantastisch leuke tijd in Amerika. Ook omdat zoveel mensen ons gevolgd hebben en gereageerd hebben. Bedankt! Nu weer wennen in Nederland.
woensdag 9 juni 2010
Terug in Berkeley en op naar Nederland
Onze laatste dag hebben we in Berkeley doorgebracht. En ja hoor, de enige regendag van onze vakantie. Koffers opgehaald, alles ingepakt, nog wat laatste boodschappen gedaan. En 's avonds met Jannes en Sanne uit eten, natuurlijk bij Lanesplitter. Het was een waardige afsluiting van 4 maanden Amerika. We hebben het met z'n viertjes superleuk gehad, veel geleerd, de kinderen gewoon 'even' een nieuwe taal geleerd, ontdekt dat je jezelf overal wel kunt redden, en heel veel moois gezien.
Woensdag 26 mei de camper, RV, teruggebracht en met een shuttlebus naar het vliegveld gereden. Helaas bleek onze bagage veel te zwaar, maar ach, dat is dan maar zo. En dan begint het wachten en wachten. Ik kwam nog een collega tegen op het vliegveld, Karin, maar ik wist dat ze dezelfde vlucht zou hebben. Gezellig even bijgekletst. Dus kan nu het hoge woord eruit: ik heb een nieuwe baan per 15 juni. Alles vanuit Amerika geregeld, dat is weer eens wat anders dan 'gewoon' op sollicitatiegesprek gaan. In het vliegtuig nog 1,5 uur extra moeten wachten op vertrek, omdat weer eens bleek dat Amerikanen niet met een plotse verandering in de situatie kunnen omgaan (kleiner vliegtuig ivm technische gebreken). Ook de terugweg ging snel, ook al waren de kids nu verplicht om wat te slapen.
Woensdag 26 mei de camper, RV, teruggebracht en met een shuttlebus naar het vliegveld gereden. Helaas bleek onze bagage veel te zwaar, maar ach, dat is dan maar zo. En dan begint het wachten en wachten. Ik kwam nog een collega tegen op het vliegveld, Karin, maar ik wist dat ze dezelfde vlucht zou hebben. Gezellig even bijgekletst. Dus kan nu het hoge woord eruit: ik heb een nieuwe baan per 15 juni. Alles vanuit Amerika geregeld, dat is weer eens wat anders dan 'gewoon' op sollicitatiegesprek gaan. In het vliegtuig nog 1,5 uur extra moeten wachten op vertrek, omdat weer eens bleek dat Amerikanen niet met een plotse verandering in de situatie kunnen omgaan (kleiner vliegtuig ivm technische gebreken). Ook de terugweg ging snel, ook al waren de kids nu verplicht om wat te slapen.
De Westkust en Santa Cruz
Ook al zijn we weer ruim thuis, toch even het blog afronden.
Na L.A. zijn we zoveel mogelijk langs de kust naar het Noorden terug gereden. De terugweg is begonnen, het einde nadert. Zo voelt het. Het was een supermooie route, vooral Big Sur was erg mooi. De kustlijnen, de rotsen, golven. Maar terwijl ik pas de tweede keer de camper reed, was dit een pittige weg. Stijgen, dalen, haarspeldbochten, smal, wegopbrekingen, bruggetjes. Inspannend, maar zeer de moeite waard (ook al hebben de kids voornamelijk geslapen). In Santa Cruz hebben we heerlijk onze laatste dagen relaxed doorgebracht. Zelfs een dagje niks gedaan, maar ook nog naar het strand waar hier als een van de weinige nog een ouderwetse Boardwalk met allerlei attracties is. Met een houten achtbaan uit de jaren twintig (vraag de kids maar om de exacte gegevens). Helaas waren op de camping wat agressieve vogels aanwezig die nogal wat mensen die rondliepen aanvielen, maar daar hadden we een oplossing voor.
Na L.A. zijn we zoveel mogelijk langs de kust naar het Noorden terug gereden. De terugweg is begonnen, het einde nadert. Zo voelt het. Het was een supermooie route, vooral Big Sur was erg mooi. De kustlijnen, de rotsen, golven. Maar terwijl ik pas de tweede keer de camper reed, was dit een pittige weg. Stijgen, dalen, haarspeldbochten, smal, wegopbrekingen, bruggetjes. Inspannend, maar zeer de moeite waard (ook al hebben de kids voornamelijk geslapen). In Santa Cruz hebben we heerlijk onze laatste dagen relaxed doorgebracht. Zelfs een dagje niks gedaan, maar ook nog naar het strand waar hier als een van de weinige nog een ouderwetse Boardwalk met allerlei attracties is. Met een houten achtbaan uit de jaren twintig (vraag de kids maar om de exacte gegevens). Helaas waren op de camping wat agressieve vogels aanwezig die nogal wat mensen die rondliepen aanvielen, maar daar hadden we een oplossing voor.
Abonneren op:
Posts (Atom)