De eerste week Amerika, Berkeley. Dat was toch wel even wennen, aan het huis, de auto, Berkeley, de kinderen en ik de hele dag samen, het eten, het tijdsverschil en ga zo maar door. Tja, ze zeggen wel als je ouder wordt, word je minder flexibel. Ik kan wel concluderen dat dat voor mij inderdaad zo geldt. Maar ik kan gelukkig ook zeggen dat het na een aantal dagen allemaal wel weer oke voelt en weer lekker loopt.
Wat betreft de controles en douane op Schiphol en San Francisco, dat viel allemaal reuze mee. Geen bodyscanners, geen vervelende vragen, dus ik hoefde me niet echt in te houden! In San Francisco waren ze nog het meest bezorgd of je fruit of andere etenswaren zou hebben meegebracht. De ontvangst in ons huis voor de komende 3 maanden was zeer gastvrij. Er stond wat te happen klaar, we kregen de eerste benodigdheden voor de volgende ochtend, er stonden bloemen in huis, uitleg over het huis en de spullen door Jonathan (de zoon van de eigenaresse en degene die de andere kant van het huis bewoond), er kwam nog iemand langs met een flesje wijn, en Dennis kreeg een eerste toer van Jonathan door Berkeley zodat we wat meer info hadden over winkels en eetgelegenheden. Maar we waren dusdanig moe dat we snel het bed opzochten.
Tegen het autorijden zag ik erg op, vooral omdat ik de weg niet ken, er geen routeborden staan, en het hier in de steile heuvels (ja, het is hier echt heel steil, het lijkt 'the streets of san francisco' wel) lastig is voor je richtingsgevoel. Plus de andere verkeersregels: op een kruising met stopborden stopt iedereen, degene die als eerste aankwam mag ook als eerste weer verder, of, moet je rechtsaf bij stoplichten dan mag je doorrijden, maar let wel op dat je geen overstekende voetganger over het hoofd ziet. Gelukkig na een paar dagen Dennis brengen en halen, met de kinderen op pad om de inschrijving voor school geregeld te krijgen, en boodschappen doen, weet ik niet beter meer. Alhoewel het hier lastig blijft op de snelwegen. De richting staat slecht aangegeven in ieder geval als je het vergelijkt met Nederland.
De bossen in onze achter/voortuin dat is toch wel heerlijk. Met het mooie weer wat we afgelopen week gehad hebben, was het dan ook erg lekker om daar heen te gaan. Als de kinderen naar school zijn ga ik daar vast wat uitgebreider naar toe.
Als tijdelijke 'huisvrouw' is het ook mijn taak natuurlijk om elke dag voor het eten te zorgen, of in ieder geval voor de boodschappen ervoor. Dat is best een hele klus. Eerst al zoeken in de winkels, wat hebben ze wel/niet, dan nog eens goed letten op de inhoud, hoezo worden er hier veel smaakstoffen, suikers e.d. toegevoegd en zijn de verpakkingen mega. En niet onbelangrijk, wat vinden de kinderen (hopelijk) lekker.
Het de hele dag samen met de kinderen zijn is leuk, omdat je gezellig samen dingen kunt doen. Maar ja, je kunt ook niks alleen, dus mag ik de kinderen ook motiveren om mee boodschappen te doen, of wat schoolwerk te doen. De bossen in, spelletjes samen doen is prima. Maar ik zal ook blij zijn als ze hopelijk komende week naar school kunnen. Zoals Niels het mooi zei tegen mij: 'ik weet wel waarom mama wil dat we naar school gaan, als wij de hele dag thuis zijn krijgt ze teveel stress'. Na de inschrijving geregeld te hebben, bleken ze dus een Engelse toets te moeten doen. Ik had ze meteen kunnen vertellen dat dat 'm niet zou worden. En daarna kregen we als bericht dat ze op 2 verschillende scholen zouden komen. Daar had ik dus echt niet bij stil gestaan. Ik hoop (en Dennis ook) dat dat opgelost kan worden, ik heb in ieder geval laten merken dat ik hierdoor zeer ontdaan was bij degene die dit regelt (op een nette manier natuurlijk, want ik heb haar ook nog nodig).
Wat me toch wel opvalt hier is dat Amerika aan de ene kant een zeer vooruitstrevend rijk land is. Maar aan de andere kant ook achterblijft: de wegen zijn vaak slecht, de overheidsgebouwen zijn soms zeer oud en verwaarloosd van binnen.
Jeannette
